एकपटक महात्मा गान्धी कतैको यात्रामा थिए । साथमा उनका कैयौँ अनुयायी पनि थिए ।तीमध्ये एक अनुयायी आनन्द स्वामी पनि थिए । यात्राका क्रममा आनन्द स्वामीको कुनै विषयलाई लिएर एक सर्वसाधारणसित विवाद भयो । विवाद निकै बढेर गयो । दुवै आ–आफ्नो भनाइमा अडिग थिए । विवाद बढ्दै जाँदा आनन्द स्वामीले रिसको झोंकमा कसेर ती सर्वसाधारणको गालामा एक थप्पड हिर्काए ।
आनन्द स्वामीले सर्वसाधारणको गालामा थप्पड हानेको विषय गान्धीसमक्ष पनि पुग्यो । गान्धीलाई यो विषय निकै नराम्रो लाग्यो ।उनले आनन्द स्वामीलाई बोलाएर सोधे– ‘आनन्द, तपाईंले एकजना सर्वसाधारणको गालामा थप्पड हान्नुभयो भन्ने मैले सुनेँ । के यो साँचो हो ?’ आनन्दले केही निहुरेर जवाफ दिए– ‘हजुरले ठिकै सुन्नुभयो बापू, त्यसले अनावश्यक विवाद गरिरहेको थियो ।’
आनन्द स्वामीको जवाफ सुनेर गान्धी दुःखी भए । उनले भने– ‘अहँ, यो पटक्कै राम्रो भएन । तपाईंले एकजना सर्वसाधारणलाई थप्पड हिर्काएर गलत गर्नुभयो ।के त्यो मानिस सर्वसाधारण नभएर तपाईंको बराबरीको भएको भए पनि तपाईंले उसलाई थप्पड हान्नुहुने थियो ? त्यसैले जे भयो, भइगयो । अब गल्ती सच्याउने उपाय भनेको माफी माग्नु नै हो । अब तपाईं ती सर्वसाधारणसित तत्काल माफी माग्नुहोस् ।’ आनन्द स्वामीलाई पनि आफ्नो गल्ती महसुस भयो । उनले ती सर्वसाधारणसित माफी मागे ।